Teddy is onze huidige hond, hij is een labrador reu van nu 2 jaar. Hij is een zoon van een showlijn kampioen. Hij wordt regelmatig aangezien voor een Rottweiler kruising al is hij een volbloed lab. Onze Teddy kwam bij ons nadat Buddy was overleden. We hadden om Buddy kunnen rouwen en begonnen weer ruimte in ons hart te vinden voor een nieuwe viervoeter. Teddy komt bij een fokker vandaan en was 4 maanden toen hij bij ons kwam. We mochten komen kijken bij 3 overgebleven pups van een mooi nest van alleen maar jongens. Toen we aankwamen, werden de 3 pups losgelaten en konden we kennis maken. Dit was natuurlijk geweldig na het verdriet dat we hadden gehad. Twee van de drie pups waren erg nieuwsgierig en kwamen steeds naar ons toe. Het viel nog niet mee om te kiezen uit praktisch drie dezelfde hondjes. Toen de fokker terugkwam na ons even de tijd te hebben gegeven, pakte hij er eentje op en gaf die aan mij. “Is dit een leuke?” vroeg hij. En hij liep even weg om wat te pakken. Toen ik de pup aankeek voelde ik het niet. Ik was op zoek naar die mythische klik, dat onmiddellijke gevoel van liefde. Ik gaf aan dat ik twijfelde. Toen gaf hij mij de tweede pup. Deze keek ik aan en ik voelde een soort vlinders in mijn buik. Een schok ging door me heen, de pup leek hetzelfde te voelen want hij bleef me aankijken en kneep zijn oogjes iets dicht waarna hij dicht tegen me aan kroop. Dit was hem! Ik heb hem niet meer losgelaten totdat we hem thuis hadden. Tot op de dag van vandaag weet ik zeker dat ik de goede keus heb gemaakt. Teddy past perfect in ons gezin en hij houdt ervan om te trainen en te werken. Hij pakt alles snel op en is geduldig met mij en ook met mijn kinderen. Teddy is ook de ster in mijn TikTok-filmpjes en hij krijgt ontzettend veel lieve en leuke complimenten van mijn volgers. Teddy is mijn inspiratie en motivatie om anderen te willen laten voelen wat ik voel als ik met mijn on-officiële hulphond ben.
Buddy is de naam geven van mijn bedrijf. Ik gun iedereen een lieve buddy om van te houden en leuke, mooie avonturen mee te beleven.
Buddy was een Labrador retriever reu. Hij kwam bij ons in de corona periode en we hebben heel wat met hem meegemaakt. Zo ontdekte we toen hij 4 maanden was dat hij al een ernstige vorm van E.D. (elleboog dysplasie) had. Hieraan is hij toen meteen geopereerd. Helaas had hij beide ellebogen geblesseerd en dat betekende dat hij minimaal 6 weken bench rust nodig had. Dit viel nog niet mee met zo’n jonge hond. Hij onderging alles ontzettend goed en was nog steeds een lieve vriend voor ons gezin. Na zijn revalidatie tijd ging het even een tijd je beter alleen had hij natuurlijk zijn socialisatie periodes niet volledig doorgemaakt waardoor dat zeker nog te wensen overliet. Hier zou ik met hem aan gaan werken maar helaas heeft dat niet lang mogen zijn. Na een aantal trainingen en het sterker maken van zijn ellebogen begon hij achter mank te lopen. In het ergste geval had hij zijn heupen of knieën bezeerd en moest hij daar aan geopereerd worden. Niet wat we niet aan zouden kunnen en we zouden er alles aan doen hem ook hier doorheen te slepen. Helaas kwam uit de testen het ergste wat je maar kan bedenken. Buddy bleek botkanker te hebben en zou heel veel pijn gaan krijgen. Er was niets aan te doen dan alleen de pijn verzachten als we hem bij ons wilde houden. Onze wereld stortte in elkaar en we waren allemaal helemaal de weg kwijt. Mijn Buddy, mijn hulphond in wording, ik ging hem nu al kwijt raken. Maar ik ben dierenarts assistent en ik weet hoe zijn ziekte beeld eruit zou komen te zien. Dit zou een lijdensweg worden. Dat had hij zeker niet verdiend . Niets van dit alles maar pijn ook zeker niet. We hebben met heel veel pijn en verdriet besloten hem nog voordat hij extreme pijn zou gaan krijgen in te laten slapen. onze lieve Buddy is maar 1,5 jaar geworden.
Crocky was een ras echte boxer die bij een goede fokker vandaan kwam . Ze was de oudste van het stel maar dit was zeker niet terug te zien in haar karakter. Helaas heeft ze een beroerte gehad waardoor ze aan 1 oog blind werd en haar gezichtspieren deels verlamde . Maar ook hierdoor liet ze zich niet afremmen want ze sprong het hoogste, blafte het hardste en rende het snelste. Crocky was mijn aller eerste hond en het afscheid heeft mij diep geraakt. Maar het was voor mij een extra bevestiging dat ik mijn leven altijd zou willen blijven delen met honden. Crocky werd 11 jaar.
Ook Bowie was een echte boxer alleen zijn start in het leven was een stuk minder rooskleurig . Hij werd bij een vorige eigenaar mishandeld , met bezems geslagen en opgesloten. Uiteindelijk kwam hij in het assiel terrecht. Hij werd meerdere malen geadopteerd om vervolgens weer gedumpt te worden . Hij zou zeer agressief uit de hoek komen en meerdere dieren hebben aangevallen. Ik liet me hier door niet tegen houden omdat er een klik was en ik hem de kans wilde geven op een eerlijk leven. Hij was bij ons een gelukkige hond die nog nooit een vlieg kwaad heeft gedaan. Hij kon heel goed overweg met de andere dieren in en buitens huis en deelde zelfs zijn bench met zijn “zusje” Missy. Ik heb nooit echt begrepen waarom mensen hem adopteerde en dan weer terug brachten naar het asiel , want de enige keer dat Bowie agressie toont is als hij zich extreem bedreigd voelde of mij wilde beschermen tegen mensen of andere honden. Hij aarzelde dan niet en ging voor me door het vuur. Hij was niet alleen mijn lieve huisdier maar ook mijn beste maatje. Bowie is 11 jaar geworden. Hij overleed in mijn armen nadat hij mijn pas geboren(10dagen oude) zoontje had ontmoet. Het was een mooi en emotioneel moment dat ik nooit zal vergeten.
Missy was de Napoleon van het stel. Ze was altijd het waakste van alle 3 en ze zal haar baasjes hoe dan ook beschermd hebben . maar daarnaast was ze zeker ook een echte schoothond. als het even kon klom ze op schoot om dan vervolgens uitgebreid te gaan liggen snurken. missy had een nierprobleem en heeft daarom levenslang medicatie nodig gehad. hier deed ze het uitstekend op en ze heeft er zelf tot aan haar overlijden geen last van gehad. Missy is 13 jaar geworden, en dat afscheid viel me net zo zwaar als die van Crocky en Bowie. Maar bij het afscheid van Missy was ik zelf zwanger wat bij mij de emoties nog erger maakte.